Mən ikinci olmaq istəyirəm

Mən öz ikinciliyimi elan edirəm. Mənim birinciliyim ikinciliyi könüllü olaraq seçməyimdədir. Mən birinci ikinciyəm. İkinciliyi seçməklə mən mübarizəsizliyimi elan edirəm. Mən öz qələbəmi belə qazanıram, özümü əsas yerə rəqib saymadan. Məndən birinci olmaq istəyənə, birinci elə mən özüm qalxıb, istədiyi yeri ona verirəm. Budur mənim ikinciliyim. Mən özümə birinci olmaq arzusunu yaraşdırmıram. Birinci olmaq ehtirası tərbiyəsizlik və primitivlik kimi gəlir mənə, utanıram birinci olmaq arzusundan. Hamının mübariz, qələbəyə ruhlanmış, iradəli, aktiv və maskulyin olmaq istədiyi vaxtda və yerdə mən geri çəkilən, passiv və feminin olmağa qərar verirəm. Axırda kimin birinci olacağı nigarançılığı əksəriyyətin daxilində ən əvvəldə dayanır. Bu nigarançılıq onların neçə-neçə gözəl imkanlarını və dostluqlarını məhv edir. Mən birinciliyi sevmirəm. Çünki mən "Bir"i sevmirəm. Axı "Bir" özündən başqa heç nəyə yaşamaq hüququ vermir. O, bizi saymır. İnsan da Bir olar?! Bir olar Allah. Birincilik arzusunun kütləviləşdiyi, bayağılaşdığı, şitləşdiyi bir dövrdə və yerdə mən belə bir ötüşməyə qoşula bilməzdim. Bu da mənim qürurumdur. Hə, mən heç kimlə yarışmıram. Ancaq birincilərin sayıldığı bir dövrdə və yerdə mən özümü ikinci sayıram. Qoy yalnız birinciləri saya salanlar məni saymasınlar. Hamının ancaq birə qədər saymağı bildiyi və yek (bir) olmaq istədiyi vaxtda mən ikini təsdiqləyir, ikinciliyi öz boynuma götürürəm. Birinciliyə namizədlərin sayını bir nəfər azaltmış oluram. Şaquli hierarxiyada hamı birinci ola bilməyəcəyini başa düşüb, üfüqi müstəvidə hərə bir küncə çəkilib, özünü o küncün yiyəsi - birincisi edir. "Öz əlim, öz başım", bu sözü gündə on dəfə eşidirik. İkinciliyi seçməklə və elan etməklə, mən heç bir ikinci dərəcəli keçmişimə və gələcəyimə məhkumiyyətimi ifadə etmirəm. Bununla mən heç kimə və heç bir məğlubiyyətimi də boynuma almış olmuram. Əksinə, birinci olmaq istəyənlərin ortasında ikinciliyi seçə bilməyi qələbə sayıram. Mən bununla çoxlu paxıllara da sakitlik bəxş etmiş oluram. Onların hədər yanğınını söndürürəm, özümə çoxlu dostlar qazanıram: "Siz Allah mən sarıdan gərginlik keçirtməyin, özünüzü həlak etməyin, mən birinci olmaq istəmirəm, biz eyni sıraya, eyni yerə can atmırıq". Mənim birinciliyim birinci ikinci olmağımdır, ikinciliyi birinci mənim seçməyimdir, özü də könül xoşluğuyla. Amma ikinciliyimin birinciliyinə paxıllığı tutanlar ola bilər. Düzü, bilmirəm onlara nə yazım. Amma o boyda real birinciliyi qoyub mənim ikinciliyimə susayanların ola biləcəyi çox da inandırıcı görünmür. Digər tərəfdən, ikinciliyi seçməklə məqsədim,üçüncünü, dördüncünü... qabaqlamaq deyil. Burada prinsipial məsələ kimin birinci olacağı və olmaq istədiyidir. O, mən deyiləm. Ancaq mən bircə dənə ikinci olmağı da istəməzdim. Bu, təvazökarlıqdan deyil. Təvazökarlığı heç vaxt sevməmişəm. Təvazökarlıq etmək istəsəydim, özümü yetim sonuncu elan edib, vəziyyəti sentimentallaşdırardım. Mən sonuncu deyiləm. Daraşan, bir də yapışan canlılardan zəhləm gedir, iyrənirəm. Ona görə də xarakterimdə kütləvilik və qırsaqqızlıq yoxdur. (Adətən kütləvi birliyə millilik, yapışqan qırsaqqızlığa mübarizlik deyirlər). Bu da mənim fərdiyyətimdir: ikinciliyi seçmək.